آغاز كردم شعـر خود را با اباالفضل            اذن ورودم در غـزل شد يا اباالـفضل
هرمشكلی از ديدِ من سهل است تا هست            مـشكـل گـشای مـردم دنـيـا اباالـفضل

مـثـل خـدا، مثـل محـمّـد، مثـل حـيـدر            بی‌نقـص، بی‌مانند، بی‌هـمـتا اباالفضل
اين پرچم و اين مجلس و اين شور و مستی            برپاست، وقتی هست پا برجا اباالفضل
با اين مـراعـات نـظيـر، اهـل نجـاتـيم            كـشتی حسين و ساحـل دريا اباالفضل
تو كـيـستـی كه بـا وجـود دو امـامـش            هـستی كـفـيل زينب كـبری اباالـفضل
مجنون خجل گرديد و ليلی شرمگين شد            روزی كه كردی عشق را معنا اباالفضل
ای پـرچـم نـام بــلـنـدت در دو عــالـم            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا ابـاالـفـضل
رزقِ حقيقی، گريه كردن بر حسين است            مفتاح اين روزی ست ذكرِ يا اباالفضل
ذكر توسّلهای من در خلوت اين است            "لا كاشفَ الكربِ الحُسَين، اِلّا اباالفضل"
ديـروز از آب روان راحت گـذشـتـی            تـا آبـروداری كـنـی فـردا ابـاالـفـضل
ضرب المَثَل شد تا ابد طرز سُجودت            بر خاك پای حضرت زهرا، اباالفضل
با رفتنِ اين گونه‌ات ای مستِ بی‌دَست            يك قـوم را انـداخـتی از پـا اباالـفضل
در شام با رأس تو رأس شاه می‌گفت:            ديـدی عـلمداری زينب را ابـاالفضل؟